Sanki toplama takım. Hani derler ya, öleceksek adam gibi ölelim. Kuzu kuzu yenildiler.
Adam gibi bile değil.
* * *
Maçın başında Karabükspor'un iki pasla rakip alana sızma metodu değer bulurken, Fenerbahçe'nin oyun anlayışı zoraki kurgu gibi geldi. Kanatlar işlemedi, Sow yıpratıcı yanının uzağındaydı.
Selçuk, Sezer ve Cristian üçlüsüne baktım da, "Orta alandaki meşhur boşluk yine dolmadı" dedim.
Alex'in kulaklarını çınlattım.
Maçtan önce, Karabükspor'un ikinci bölgede güçlü olduğunu anlatan Aykut Kocaman'ın, bu güce tedbir almaması ilginçti. Karabük, daha önce resmini çizdiği pozisyonlardan golleri sıraladı.
Aykut Kocaman seyretti.
* * *
İkinci yarıda da değişen bir şey yok. Pozisyonlara sağır kalanlarla ağır kalanlar koalisyonu.
Kuyt, Krasiç kenarda kimliksiz duruşlar, adım atacak halleri yok.
Hamleler rakibin gözünü korkutmaya yönelik sahte bindirmelerden öteye gitmedi.
Birbirinin üzerine devrilen adamlar arasında ayakta kalan birilerini aradım, kimseyi bulamadım.
Buna karşılık Karabükspor akılcı bir mücadelenin içinde, tam teşekküllü bir futbol şantiyesiydi.
Helalinden bir galibiyet aldılar.
Hele Huawei bir harikaydı.
Fenerbahçeli futbolcular dün gece formanın içindeydi ama gecenin dışındaydılar. Ligin ilk yarısını çoktan bitirmişlerdi galiba.
O yüzden Fenerbahçe'de aynaya bakmak için herkes sıraya.
İlk sıra Aykut Kocaman'ın.
