Büyük Selçuklu Devleti'nin kuruluşunu sağlayan Dandanakan Savaşı'ndan (1040) sonra Merv şehrinde toplanan büyük kurultayda alınan kararlar çerçevesinde batı yönünde büyük fetih hareketleri başladı.
Anadolu'nun bir Türk yurdu haline getirilmesi için yapılan akınlar sırasında Bizans'ta İmparator olan Romen Diyojen, gittikçe artan Türk fetihlerini durdurmak amacıyla büyük bir orduyla Mart 1068'de Anadolu seferine çıktı. Ardından yapılan iki seferde kesin başarı kazanılamadı.
MALAZGİRT'E DOĞRU
Bunun üzerine Romen Diyojen, doğrudan İran'a ulaşıp Selçuklu başkentini ele geçirerek sorunu kökünden halletmek için öncekilerden daha güçlü bir orduyla yola çıktı. 200 bin kişilik ordu Peçenek, Uz, Kıpçak ve Hazar Türkleri ile İslav, Alman, Bulgar, Frank, Ermeni ve Gürcüler'den oluşturuldu ve güçlü silahlarla donatıldı. Bu sırada Selçuklu Sultanı Alparslan Suriye'de idi.
MALAZGİRT SAVAŞI ÖNCESİ
Sultan Alparslan Fatimîler ile meşgul iken gelen Bizans elçisi İmparatorun Menbiç'e karşılık Ahlat ve Malazgirt'in iadesini istediğini bildirdi. Bizans İmparatorunun büyük bir orduyla ilerlediği haber alan Sultan, elçiyi sert bir cevapla geri gönderdikten sonra seferini yarıda kesip Musul'a yöneldi, yorgun ve yaşlı askerlerini terhis ederek taze kuvvetlerle Anadolu'ya geçti. Silvan'da iken İmparatorun Malazgirt Kalesi'ni zaptedip halkı kılıçtan geçirdiğini öğrenince Ahlat'a doğru yola çıktı. İmparatorun arkasını güvence altına almak amacıyla Ahlat'a gönderdiği birlikler Ahlat Selçuklu Garnizonu kumandanı Emîr Sunduk tarafından bozguna uğratıldı.
AYNI İDEALE HİZMET EDEN ORDU
Çeşitli milletlerden oluşması sebebiyle birlikten mahrum 200 bin kişilik Bizans ordusuna karşılık Selçuklu ordusu aynı ideale hizmet eden yaklaşık 50 bin kişilik Müslüman Türkler'den ibaretti. Sultan Alparslan'ın beraberinde Gevherâyin, Afşin, Sav Tegin, Sunduk ve Ay Tegin gibi Anadolu'yu ve Bizans'ı iyi tanıyan tecrübeli akıncı beyleriyle Artuk, Tutak, Dânişmend, Saltuk, Mengücük, Çavlı, Çavuldur ve Porsuk gibi Selçuklu devletinin değerli emîrleri bulunuyordu.