İnsanlar birbirlerine "Bana evliliğin verdiği her şeyi ver. Aile desteği ve sosyal statü de ver. Üstüne bir de çok iyi bir aşık ol, yakın dostum ol" diyor. Çiftler, bu kadar beklenti altında eziliyor. Tarih boyunca insanlar, çocuk yapmayı bıraktıktan ortalama yedi yıl sonra ölüyordu. Orta yaş diye bir kavram yoktu bile. Şimdi orta yaş diye bir kavram var. Bize aktarılan tarihte, erkekler biyolojik olarak monogam değil deniyor. Kadınlar ise biyolojik olarak tek eşli kabul ediliyor. Erkek cinselliği, kadın cinselliğinden daha ilgi odaklı. Yani kadınlar seçmek durumunda olduklarında, erotik değil öncelikli olarak güvenlik ihtiyaçlarına göre hareket ediyorlar. Bu kadınların politik ve sosyal gerçeği. Kadın çocuklara yardımcı olacak birini istiyorsa daha garantili, sağlam olana yöneliyor. Çünkü tutkulu olanın kaçma ihtimali var. Geçmişte kadınlar 10 çocuk yapıyordu. Sağlıklı ilişki için çok zaman kalmıyordu. Evlilikte çiftlerin belli bir yoğunluk ve yıllar süren ilişki bağı sürdürmesi gerektiğini düşünüyoruz. Ama dünyanın her yerinde, büyük şehirlerde ilk evliliklerin yüzde 50'si boşanmayla bitiyor. Kadınların seçim hakkı olan yerlerden söz ediyorum. Kadın özgürleştikçe boşanmalar artıyor. Erkekler boşanmak istemiyor. Çiftler aralarında ne kadar güven ve istikrar arıyorsa, bir o kadar da gizemi, değişimi, bilinmezi arıyor. "O insan hem bana güven versin, hem de sürpriz dolu bir macera yaşatsın; hem kalıcı olsun, hem de hep yeni" diyor. Fakat bunlar çelişkili durumlar.
ESTHER PEREL - İLİŞKİ TERAPİSTİ