İZLANDA, Galler ve Karadağ bizim ayarımızda takımlar değil. Belki bu rakipleri yenmemiz çok doğal. Ancak yakın geçmişte Ay-Yıldızlı forma altında öyle şeylere şahit olduk ki; sırf bu yüzden bile bu takımı seviyorum.
Kapris yok. Kişisel çekişmeler yok.
Kapalı kapılar arkasında saçma pazarlıklar yok. Sadece tek yürek olmuş, tam bir takım gibi hareket eden, aynı hedef için beraber yürüyen oyuncular var.
Dün rakip bize tep ters gelen, evinde bize karşı yenilgi yüzü görmeyen İzlanda. Üstelik zemin buz. Maçın başında golü de yedik.
Aradaki kalite farkı ne olursa olsun bu ortamda maçı çevirmek kolay iş değil. Evet hatalar yapıyoruz.
Evet bazen üretmekte zorlanıyoruz.
Ama hiç pes etmiyoruz. Savaşmaktan vazgeçmiyoruz. Dün de böyle oldu. Üstelik yıkıcı bir gol yiyip skor 2-2'ye gelmesine rağmen mental ve fiziki olarak ayakta kalıp 4-2'ye getirdik maçı.
Gecenin öne çıkan isimleri var tabii ki. Ancak bana göre sadece bu galibiyetin değil, yaklaşık 1 yıldır izlediğimiz bu güzel takımın mimarına ayrıca değinmek lazım. Kulüpçülük refleksiyle saçma bir şekilde yıprattığımız Vincenzo Montella'ya alkışlarımı gönderiyorum.
O niye oynamadı, bu niye oynadı deyip bu galibiyete sevinmeyen İzlandalılar olduğunu da biliyorum içimizde. Dün onları da yendi bu çocuklar ve Montella.
"Montella'ya alkışlarımı gönderiyorum.
Mağlup duruma düşmemize rağmen savaşmaktan vazgeçmeyerek farklı kazanmayı başardık."
