İşte o anı...
Kardeşlerim 1994 yılıydı İstanbul'da yerel seçimler için gece gündüz çalışıyorduk. Manşetlerin diline aldırmıyorduk.
Birileri günlerce önceden zafer naraları atıyordu ama biz Allah'ın izniyle yolumuza devam ediyorduk.
İstanbul'un fakir bir semtinde dolaşıyorduk.7-8 yaşlarında bir kız çocuğu geldi. Elinde bir şey vardı geldi verdi. Annem dedi ki bizi unutmasın. Bir baktım iki bilezik. Kendisi de kolundaki oyuncak bilezikleri verdi.
O çocuğun bakışlarını hiç unutamadım. Pınarhisar'da o çocuğun bakışlarını unutamadım. Başbakan olduğumda yine o masum bakışlarını unutmadım.
Yatağa gecenin bir vakti girdiğimde hep o gözleri gördüm.
